ยงขิมดังแว่ว ไพเราะเสนาะโสตยิ่งกว่ามโหรีในวังใหญ่ ทั้งอ่อนโยน ไม่เร่งเร้า มีหนักแน่นแต่ไม่กระโชก มีพริ้วไหวแต่ไม่เรือนราง ดุจดั่งความรักอาลัยที่สามีพึงมีกับภรรยา เสียงขิมยามถึงท่อนอ้อยอิ่งยังไร้ความอาดูลเศร้าสร้อย มีความสุขสันต์ซึมซับสู่คนไทยที่ได้ยิน จนบางคนได้ฟังยังน้ำตาซึมจากความปิติ หากไม่ได้เห็นกับตาย่อมไม่มีผุ้ใดเชื่ออย่างเด็ดขาด ว่านี่คือเพลงที่บรรเลงจากน้ำมือของชายผู้กักขฬะที่สุดในยุทธภพ รายละเอียด
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น